Człowiek vs AI

Nie jestem robotem – jestem człowiekiem z misją

Czy jesteś jeszcze sobą? A może już tylko starannie wykreowanym profilem?

W erze AI, automatyzacji, botów i rolek coraz łatwiej zgubić siebie. Wyróżnienie się autentycznością, prawdą, niedoskonałością! zaczyna być… aktem odwagi. I tu rodzi się pytanie:

Czy potrafimy jeszcze myśleć sami za siebie?

Wspomagacze, które miały pomóc… i zaczęły przejmować stery

Pamiętam, jak byłam dzieckiem, a moja babcia narzekała na telewizję. „Ogłupia ludzi, zabija wyobraźnię, ludzie nie myślą” – powtarzała. Miała rację? Do pewnego stopnia tak. Bo z czasem przestaliśmy myśleć obrazami z książek, a zaczęliśmy widzieć to, co pokazali nam reżyserzy.

Ale w tym wszystkim była jeszcze treść. Pamiętam fascynację dziką przyrodą. Krystyna Czubówna i program „Zwierzęta świata” (dziś: Dzika Polska lub Sensacje XX wieku z Wołoszańskim) – to nie była papka. To było źródło zachwytu i pasji.

Od Czubówny do ChataGPT: krótka historia zanikania myślenia

Z czasem przyszły serwisy streamingowe, randkowe, aplikacje podpowiadające co myśleć, jak wyglądać, co powiedzieć. TikTok, Netflix, Tinder i ChatGPT. Wpisujesz kilka słów i masz:

• gotowy esej,

• list motywacyjny,

• świadectwo pracy,

• a nawet… projekt na miliony z dotacji UE.

Pytanie tylko: czy w tym jesteś jeszcze Ty?

Algorytm zamiast asertywności

Zaczynamy polegać na AI tak mocno, że nie ufamy już sobie. Nie wiem co napisać? Zapytam bota. Nie wiem, co odpowiedzieć? Poczekam, co zasugeruje system. I nagle:

• Spada nasza decyzyjność.

• Coraz częściej potrzebujemy zewnętrznego potwierdzenia.

• Gubimy kontakt z tym, co autentyczne.

A przecież AI nie ma sumienia. Nie zna Twoich wartości. Nie wie, czym dla Ciebie jest „dobrze” i „w porządku”.

Kiedy filtr staje się rzeczywistością

I ten nieszczęsny TINDER. Wybierasz ludzi jak produkty. Filtrowanie, podrasowane profile, opisy niczym z Allegro:

wzrost, waga, status zawodowy, preferencje, zainteresowania, fotka z wakacji, filtr nr 7 z poprawką brody.

Stawiamy siebie w roli produktu. Człowieka z listy opcji do wyboru. Zestaw cech, którym trzeba sprostać. Zestaw wymagań, które trzeba spełnić. I znów – pasuje? w prawo. Nie pasuje? w lewo. To takie łatwe i takie „niewinne”.

Jak w katalogu. Jak w koszyku. Jak w sklepie.

Nie ma przestrzeni na tajemnicę, niedoskonałość, autentyczność. Wszystko musi być jasne, przejrzyste, dostępne i atrakcyjne. Ale gdzie w tym głębia?

Szybko się nudzimy. Nie umiemy czekać. Rezygnujemy, zanim się zaangażujemy. Jesteśmy przebodźcowani i zmęczeni. Nie wiemy czego chcemy, więc… nie chcemy niczego.

Czy AI to zagrożenie?

Prawda jest taka, że lęki są tam, gdzie nieznane. Jeżeli się nie znamy i nie wiemy czego chcemy, ani czego tak naprawdę nie chcemy, to tak – AI to zagrożenie. Zatracimy siebie. Będziemy jak żony ze Stepford. Nijacy aleeee „piękni”.

AI to narzędzie. Problem zaczyna się, gdy nie znamy siebie i pozwalamy, by to algorytm definiował, co myślimy, czujemy i kim jesteśmy.

Jak się nie zatracić?

• Znasz swoje wartości? Super. Trzymaj się ich.

• Wiesz, co Cię wyróżnia? Pokaż to światu.

• Nie jesteś pewna/pewien? To dobrze. Znaczy, że jesteś człowiekiem. AI nie ma wątpliwości. Człowiek ma.

I na koniec…

Nawet przy najlepszej technologii, jeśli nie jesteś sobą – giniesz i gaśniesz.

Ale jeśli znasz siebie, wiesz, co robisz, masz doświadczenie życiowe i zawodowe oraz umiejętność podejmowania decyzji – sztuczna inteligencja może być dla Ciebie tylko dodatkowym motorem. Siłą napędową Twojej rozpędzonej już lokomotywy. Wtedy naprawdę nikt Cię nie zatrzyma.

Bo w tym wszystkim chodzi o jedno:

nie zatracić siebie. Być sobą. Zawsze.

#docelu #PaulinaProsto #PaulinaIgielska #DoradztwoZawodowe #AI #SztucznaInteligencja #Autentyczność #RozwójOsobisty #KimJestemCzegoChce